ΑΝΑΛΥΜΕΝΕΣ ΔΕΥΤΕΡ. ΠΡΟΤ. ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ’ ΛΥΚΕΙΟΥ

Κεφάλαιο 21

1)      pro quo … acceperunt : Δευτ. ονομ. αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αυτών “quo” [που λειτουργεί με την πρόθεση pro]. Εκφέρεται με Οριστική, γιατί δηλώνει μια αντικειμενική κατάσταση. Λειτουργεί ως προσδιορισμός στο “Capitolium”.

2)      qui … divisam : Ομοίως με 1. Λειτουργεί ως προσδιορισμός στο “Camillus”.

3)      quod … pensatum est : Δευτ. εππιρ. αιτιολογική πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολ. συνδ. “quod”. Εκφέρεται με Οριστική (“pensatum est”), καθώς δηλώνει αντικειμενική αιτιολογία. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. της αιτίας στο “dicitur”.

4)      unde … reversus est : Δευτ. αναφορική πρόταση. Εισάγεται με το αναφ. επιρρ. “unde”. Εκφέρεται με Οριστική (“reverses est”), καθώς δηλώνει μια αντικειμενική κατάσταση. Λειτουργεί προσδιοριστικά στο “exilium”

Κεφάλαιο 23

1)      ut ignoraretur a marito : Δευτ. επιρρ. Συμπερασματική πρόταση. Εισάγεται με το “ut”, γιατί είναι καταφατική. Εκφέρεται με Υποτακτική, καθώς το αποτέλεσμα θεωρείται υποκειμενική κατάσταση στη Λατινική γλώσσα, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“ignoraretur”), γιατί, καθώς εξαρτάται από Ι. Χ (“paravit”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ (Συγχρονισμός Κύριας-Δευτερεύουσας) το παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του αποτελέσματος στο “paravit”. [Ενδεικτικό στοιχείο στην κ. πρόταση για το ότι ακολουθεί. Δευτ. συμπ. πρόταση, είναι το δεικτικό επίρρ. “ita”]

2)      cum … intraverat : Δευτ. επιρρ. Χρονική πρόταση. Εισάγεται με τον επαν/κό σύνδ. “cum’. Εκφέρεται με Οριστική, γιατί δηλώνει καθαρά το χρόνο. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “simulabat” και δηλώνει την επανάληψη στο παρελθόν.

3)      quid ageret puer : Δευτ. ουσιαστική πλάγια ερωτηματική πρόταση. Εισάγεται με την Ερωτ. αντων. “quid” γιατί είναι μερικής αγνοίας. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί θεωρείται ότι η εξάρτηση προσδίδει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“ageret”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“interroganti από respondebat”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το σύγχρονο στο παρελθόν. Λειτουργεί ως αντικείμενο στο “interroganti”.

4)      cum … vincerent                         Δευτ. επιρρ. χρονικές προτάσεις. Εισάγεται (-ονται) με

5)      prorumperent                  τον  ιστορικό – διηγηματικό σύνδεσμο “cum” και εκφέρονται με Υποτακτική, καθώς δηλώνουν σχέση αιτίου – αιτιατού με την κύρια πρόταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού, γιατί, καθώς εξαρτώνται από Ι.Χ. (“egrediebatur”), δηλώνουν σύμφωνα με την Α. Χ. το σύγχρονο στο παρελθόν. Λειτουργούν ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “egrediebatur”.

6)      ut simul imponeretur : Δευτ. ουσιαστική Βουλητική πρόταση. Εισάγεται με το “ut”, γιατι είναι καταφατική. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το περιεχόμενο της θεωρείται απλώς επιθυμητό, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“imponeretur”), γιατί, καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“orabat”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. (Συγχρονισμός Κύριας – Δευτερεύουσας) το παρελθόν. Λειτουργεί ως αντικείμενο στο “orabat”.

Κεφάλαιο 24

1)  cum … venisset                  Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΕΣ προτάσεις. Εισάγονται με τον ιστορ.

2)  eique … non esse   διηγημ. συνδ. “cum” και εκφέρονται με Υποτακτική, καθώς δηλώνουν σχέση αιτίου – αιτιατού με την κύρια πρόταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Υπερσυντέλικου (“venisset”, “dixisset”), γιατί καθώς εξαρτώνται από Ιστορικό χρόνο (“sensit”) δηλώνουν σύμφωνα με την Α. Χ. το πρότερο χρόνο στο παρελθόν. Λειτουργούν ως επιρρ. προσδιορ. του χρόνου στο “sensit”.

3)  “quid postea Nasica Fecerit” : Δευτ. ουσιαστική πλάγια ερωτηματική πρόταση. Εισάγεται με την ερωτ. αντων. “quid” καθώς είναι μερικής άγνοιας. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί θεωρείται ότι η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρακειμένου (“fecerit”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α. Χ. (“Accipe”), δηλώνει το πρότερο χρόνο στο παρόν. Λειτουργεί ως αντικείμενο στο “Accipe”

4)  “cum … venisset” : Ομοίως με 1 και 2

5)  “eum a ianua quaeret” : Ομοίως με 1 και 2. ΑΛΛΑ με Υποτ. Παρατατικού (“quaereret”), δηλώνει το Σύγχρονο στο παρελθόν.

6)  “etsi domi erat” : Δευτ. επιρρ. Εναντιωματική πρόταση. Εισάγεται με τον εναντ. συνδ. “etsi”. Εκφέρεται με Οριστική (“erat”), καθώς εκφράζει μία πραγματική κατάσταση παρά  την οποία ισχύει το περιεχόμενο της κ. πρ.. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. της εναντίωσης στην κ. πρ..

7)   “quod Nasica … mentiebatur” : Δευτ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολ. συνδ. “quod”. Εκφέρεται με Οριστική, καθώς δηλώνει την αντικειμενική αιτιολογία. Λειτουργεί ως Αντικείμενο στη μτχ. : “indignatus” που είναι ψυχικού πάθους.

8)  “quid Nasica responderit” : Ομοίως με 3.

9)  cum te quaererem : Ομοίως με 5.

Κεφάλαιο 25

1)  “quando … ex arbore” : Δευτ. Ουσιαστική Πλάγια Ερωτηματική πρόταση. Εισάγεται με το ερωτ. επιρρ. “quando” καθώς είναι μερικής αγνοίας. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί θεωρείται ότι η εξάρτηση προσδίδει υποκειμενική, χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης και συγκεκριμένα με Υποτ. Ενεστώτα (“putetis”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α. Χ. (“interrogo”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το σύγχρονο στο παρόν – μέλλον. Λειτουργεί ως Αντικείμενο έμμεσο στο “interrogo”

2)  “cum … dixissent” : Δευτ. Επιρρ. Χρονική πρόταση. Εισάγεται με τον ιστορ. διηγ. συνδ. “cum” και εκφέρεται με Υποτακτική γιατί δε δηλώνει καθαρά το χρόνο, αλλά σχέση αιτίου – αιτιατού με την κ. πρ. , και συγκεκριμένα με Υποτακτική Υπερσυντελίκου (“dixissent”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“inquit”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το πρότερο χρόνο στο παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο ρ. της κ. προτ..

3)  “quae nimia vobis est” : Δευτ. ονοματική αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντων. “quae”. Εκφέρεται με Οριστική (“est”) γιατί δηλώνει μία αντικειμενική κατάσταση. Λειτουργεί προσδιοριστικά στο “Fiduciam”.

4)  “nisi … consulueritis” : Βλ. εξαρτ. Υποθ. λόγους, από φυλλάδιο με Δευτ. προτάσεις.

5)  “quo … deleta est” : Ομοίως με 3, ΑΛΛΑ προσδιορίζει το “bellum”.

Κεφάλαιο 27

1)  “cum … venisset” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον ιστορ. διηγ. συνδ. “cum” και εκφέρεται με Υποτακτική, καθώς δηλώνει σχέση αιτίου – αιτιατού με την κ. πρόταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Υπερσυντελίκου (“venisset’), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το πρότερο χρόνο στο παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “devertit”.

2)  “ubi … recesserat” : Δευτ. ονομ. αναφορική πρόταση. Εισάγεται με το αναφ. επιρρ. “ubi’. Εκφέρεται με Οριστική, καθώς δηλώνει μια πραγματική κατάσταση και λειτουργεί ως προσδιορισμός στο “Tarentum”.

3)  “qui … erat” : Ομοίως με 2 ΑΛΛΑ προσδιορίζει το “Accius”.

4)  “cui … est” : Ομοίως με 2 ΑΛΛΑ προσδιορίζει το “tragoediam suam”.

5)  “quae scripsisset” : Δευτ. ονομ. αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντων. “quae”. Εκφέρεται με Υποτακτική γιατί βρίσκεται στον πλάγιο λόγο (Δηλώνει σύμφωνα με Α. Χ. – αφού εξαρτάται από ιστ. χρ. (“dixit”) – το πρότερο χρόνο στο παρελθόν). Λειτουργεί ως υποκείμενο στο “esse” (ή προσδιοριστικά στο ενν. ea).

6)  “ut dicis” : Δευτ. επιρρ. ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον αναφ. συνδ. “ut”. Εκφέρεται με Οριστική, επειδή η σύγκριση αφορά δύο πράξεις που είναι (ή θεωρούνται) αντικειμενική πραγματικότητα. Λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός ΤΡΟΠΟΥ στο “est” [Ενδεικτικό στην κ. πρ. είναι το δεικτ. επιρρ. “ita”].

7)  “quae deinceps scribam” :

8)  quod in promis est :

9)  quae dura et acerba nascuntur :

10)     quae gignuntur … :

Αυτές οι αναφορικές προτάσεις είναι όπως η 3 αλλά η συντ. θέση είναι :

7)      υποκείμενο στο “fore”

8)      προσδ/κή στο “idem”

9)      υποκείμενο στο “fiunt”

10)   υποκείμενο στο “fiunt”

Κεφάλαιο 28

1)  “cum … cognovisset” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον ιστορ. – διηγημ. συνδ. “cum” και εκφέρεται με Υποτακτική, καθώς υπογραμμίζεται η βαθύτερη σχέση της δευτ. με την κύρια και δηλώνει σχέση αιτίου – αιτιατού μαζί της, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Υπερσυντέλικου (“cognovisset”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ιστ. χρ. (“comprehendit”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το πρότερο χρόνο στο παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “comprehendit”.

2)  “quanti homo sit” : Δευτ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΛΑΓΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με την ερωτ. αντ. “quanti” καθώς είναι μερικής αγνοίας. Εκφέρεται με Υποτακτική, καθώς θεωρείται ότι η εξάρτηση προσδίδει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης και συγκεκριμένα με Υποτ. ΕΝΕΣΤΩΤΑ (“sit”), καθώς εξαρτάται από Α. Χ. (“noli spectare”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το σύγχρονο στο παρόν – μέλλον. Λειτουργεί ως αντικείμενο στο “spectare”.

3)  “qui tam nihili est” : Δευτ. ονοματική αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντων. “qui’. Εκφέρεται με Οριστική γιατί δηλώνει μια πραγματική κατάσταση. Λειτουργεί προσδιοριστικά στο ενν. “is”, ή ως υποκείμενο στο “est” (της κ. προτ.).

4)  “ut nihil … fugitivi” : Δευτ. επιρρ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το “ut nihil”, γιατί είναι αρνητική. Εκφέρεται με Υποτακτική γιατί το αποτέλεσμα θεωρείται υποκειμενική κατάσταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“possit”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α. Χ. (“est adfectus” : Παρακείμενος με σημασία Ενεστώτα), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. (Συγχρονισμός Κύριας – Δευτερεύουσας) το παρόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδιορισμός του αποτελέσματος στο “adfectus est”. [Ενδεικτικό στοιχείο για το ότι ακολουθεί δευτ. συμπ. πρόταση, είναι η δεικτική αντ. “tanto”].

Κεφάλαιο 29

1)  “Cum … rediret” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον ιστορ. – διηγ. σύνδεσμο “cum” και εκφέρεται με Υποτακτική, καθώς δε δηλώνει καθαρά το χρόνο, αλλά σχέση αιτίου – αιτιατού με την κύρια πρόταση, και συγκεκριμένα με Υποτ. Παρατατικού (“redirect”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“occurrit”) δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το σύγχρονο στο παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο (“occurrit”).

2)  “ut … salutationem” : Δευτ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΤΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το σύνδεσμο “ut”, καθώς είναι καταφατική. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το περιεχόμενο της είναι απλώς επιθυμητό, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“doceret”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“incitavit”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. (Συγχρονισμός Κύριας – Δευτερεύουσας) το παρελθόν. Λειτουργεί ως εμμ. Αντικ. στο “incitavit”.

3)  “quotiescum … respondelat” : Δευτ. ΕΠΙΡΡ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον επαν/κό χρονικό σύνδ. : “quotiescumque”. Εκφέρεται με Οριστική, καθώς δηλώνει καθαρά το χρόνο και συγκεκριμένα την επανάληψη στο παρελθόν.

4)  “quanti … emerat” : Δευτ. ονοματική αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντ. “quanti”. Εκφέρεται με Οριστική (“emerat”) γιατί δηλώνει μια πραγματική κατάσταση. Λειτουργεί προσδιοριστικά στο “tanti”.

Κεφάλαιο 30

1)  “si habet … luxuriae” : Δευτ. ΥΠΟΘΕΤΙΚΉ πρόταση που με απόδοση : “… debemus” σχηματίζει Υποθ. Λόγο της ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ για το παρόν.

2)  quod Asiam vidit   Δευτ. επιρρ. ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ προτάσεις. Εισάγονται με τον

3)  (sed) … vixit                       αιτιολ.  συνδ. “quod”. Εκφέρονται με Οριστική, γιατί δηλώνουν αντικειμενική αιτιολογία. Λειτουργούν ως επιρρ. προσδ. της αιτίας στο “debemus”.

4)  “ex qua … constituta est” : Δευτ. ονοματική αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντων. “qua” (που λειτουργεί στον εμπ. ex qua). Εκφέρεται με Οριστική γιατί δηλώνει μία πραγματική κατάσταση. Λειτουργεί ως προσδιορισμός στο “Asiae”.

Κεφάλαιο 31

1)  cum … abiret : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΉ πρόταση. Εισάγεται με τον ιστορ. – διηγ. συνδ. “cum” και εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί δε δηλώνει καθαρά το χρόνο, αλλά σχέση αιτίου – αιτιατού με την κ. πρόταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“abiret”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“edixit”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το σύγχρονο στο παρλθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “edixit”.

2)  “ut … abstinerent” : Δευτ. ουσιαστική Βουλητική πρόταση. Εισάγεται με το “ut”, γιατί είναι καταφατική. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το περιεχόμενο της θεωρείται απλώς επιθυμητό, και συγκεκριμένα με Υποτ. Παρατατικού (“abstinerent”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“edixit”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. (Συγχρονισμός Κύριας – Δευτερεύουσας) το παρελθόν. Λειτουργεί ως αντικείμενο στο “edixit”.

3)  “ut … cernatur” : Δευτ. επιρρ. ΤΕΛΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον τελ. συνδ. “ut”, καθώς είναι καταφατική. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί ο σκοπός θεωρείται υποκειμενική κατάσταση στη Λατινική γλώσσα, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“cernatur”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α. Χ. (“congrediamur”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. (Συγχρονισμός Κύριας – Δευτερεύουσας) το παρόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του ΣΚΟΠΟΥ στο “congrediamur”.

4)  “quanto … antecellat” : Δευτ. ουσιαστική πλάγια Ερωτηματική πρόταση. Εισάγεται με την ερωτημ. αντων. “quanto”, γιατί είναι μερικής αγνοίας. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί θεωρείται ότι η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“antecelat”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α. Χ. (“… cernatur”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το σύγχρονο στο παρόν λειτουργεί ως υποκείμενο στο “cernatur”.

5)  “cum … revertisset” : Ομοίως με 1 ΑΛΛΑ δηλώνει το πρότερο χρόνο στο παρελθόν.

6)  “cuius … Fugati erant” : Δευτ. ονοματική Αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντων. “cuius”. Εκφέρεται με Οριστική, γιατί δηλώνει μία πραγματική κατάσταση. Λειτουργεί ως προσδιορισμός στο “adulescentem”.

Κεφάλαιο 32

1)   “nisi … accederet” : Δευτ. επιρρ. υποθετική πρόταση που με απόδοση : “quae iacerent in tenebris omnia”, σχηματίζει ανεξάρτητο υποθετικό λόγο του Αντίθετου προς την πραγματικότητα, για το παρόν.

Κεφάλαιο 34

1 )   “cum … esset” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον ιστορ. –διηγημ. σύνδεσμο “cum” και εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί δε δηλώνει καθαρά το χρόνο, αλλά υπογραμμίζει τη βαθύτερη σχέση της δευτερεύουσας με την κύρια πρόταση, δημιουργεί δηλαδή μια σχέση αιτίου –αιτιατού ανάμεσα τους, και συγκεκριμένα με Υποτ. Παρατατικού (“esset”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“venerunt”) δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το Σύγχρονο στο παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “venerunt”.

2 )  “cum … existimasset” : Δευτ. επιρρ. ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο “cum” και εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί δηλώνει το αποτέλεσμα εσωτερικής λογικής διεργασίας, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Υπερσυντελίκου (“existimasset” = existimavisset), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“conlocavit”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το πρότερο χρόνο στο παρελθόν. λειτουργεί ως επιρρ. προσδιορισμός της αιτίας στο “conlocavit”.

3 )  “quod ut praedonew animadverterunt” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το χρονικό σύνδεσμο “ut”. Εκφέρεται με Οριστική Παρακειμένου (“animadverterunt”) καθώς δηλώνει το πρότερο χρόνο. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “appropinquaverunt”.

4 )  “haec postquam … rettulerunt” : Ομοίως με 3 [μόνο που σύνδεσμος εισαγωγής είναι το “postquam”].

5 )   “tamquam sanctum templum – esset – “ : Δευτ. επιρρ. ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το σύνδεσμο “tamquam”. Εκφέρεται με Υποτακτική, επειδή η σύγκριση αφορά μία υποθετική κατάσταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού “ενν : esset”, γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“venerati sunt”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το Σύγχρονο στο παρελθόν.

6 )  “cum … posuissent” : Ομοίως με 1, αλλά με Υποτ. Υπερσυντελίκου, δηλώνει το πρότερο χρόνο στο παρελθόν.

7 )  “quae … solent” : Δευτ. ονοματική αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντων. “quae”, εκφέρεται με Οριστική, γιατί δηλώνει μια πραγματική κατάσταση. Λειτουργεί ως προσδιορισμός στο “dona”.

Κεφάλαιο 36

1 )   “quo … posset” : Δευτ. επιρρ. ΤΕΛΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον τελ. συνδ. “quo”, γιατί ακολουθεί Συγκριτικός Βαθμός επιρρήματος (“Facilius”). Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί ο Σκοπός θεωρείται υποκειμενική κατάσταση στη Λατινική γλώσσα, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“posset”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“utebatur”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. (Συγχρονισμός Κύριας –Δευτερεύουσας), το παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του Σκοπού στο “utebatur”.

2 )   “cum … attulissent” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον ιστορ. – διηγ. συνδ. “cum” και εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί δε δηλώνει καθαρά το χρόνο, αλλά σχέση αιτίου –αιτιατού με την κύρια, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Υπερσυντελίκου, γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“solvit”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το πρότερο χρόνο στο παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “solvit”.

3 )   “ut eo uteretur” : Δευτ. επιρρ. ΤΕΛΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον τελ. συνδ. “ut”, γιατί είναι καταφατική. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί ο σκοπός θεωρείται υποκειμενική κατάσταση στη Λατινική γλώσσα, και συγκεκριμένα με Υποτ. Παρατατικού (“uteretur”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“solvit”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. (Συγχρονισμός Κύριας – Δευτερεύουσας) το παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του σκοπού στο “solvit”.

4 )   “ne dicam” : Δευτ. επιρρ. ΤΕΛΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το σύνδεσμο “ne”, γιατί είναι αρνητική. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί ο ΣΚΟΠΟΣ θεωρείται υποκειμενική κατάσταση στη Λατινική γλώσσα, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“dicam”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α. Χ. (“narrate”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. (Συγχρονισμός ΚΥΡΙΑΣ –ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ) το παρόν. Λειτουργεί παρενθετικά , ως επιρρ. προσδ. του ΣΚΟΠΟΥ.

Κεφάλαιο 37

1 )   “ut salvi esse nequeamus” : Δευτ. επιρρ. Συμπερασματική πρόταση. Εισάγεται με το “ut”. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το αποτέλεσμα θεωρείται υποκειμενική κατάσταση στη Λατινική γλώσσα, και συγκεκριμένα με Υποτ. Ενεστ. (“nequeamus”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α. Ε. (“deducta est” : Παρακείμενος με σημασία Ενεστώτα), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. (Συγχρονισμός Κύριας –Δευτερεύουσας), το παρόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του αποτελέσματος στο “deducta est”.

2 )   “nisi … subvenerit” : Δευτ. επιρρ. Υποθετική πρόταση. Είναι εξαρτημένη από το “deducta est” και γι’ αυτό εκφέρεται με Υποτ. Παρακειμένου (“subvenerit”) και έχει απόδοση : ut … nequeamus. Στον Ευθύ λόγο, ο υποθετικός λόγος, παίρνει την εξής μορφή :

Υποθ. : nisi … subvenerit (Οριστ. Σ. Μελλ.)

Αποδ. : … nequimus (Οριστ. Ενεστ. με μέλλοντ. σημασία).

Επομένως, ο Υποθ. λόγος δηλώνει την Ανοιχτή Υπόθεση (μέλλον).

3 )   “ut veni ad urbem” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το χρον. συνδ. “ut” και εκφέρεται με Οριστική Παρακειμένου (“veni”), καθώς δηλώνει το πρότερο χρόνο. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “non destiti”.

4 )   “quae … pertinerent” : Δευτ. ουσιαστική Αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντ. “quae”. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί βρίσκεται στον Πλάγιο λόγο, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού “pertinerent”, γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“sentire, dicere, facere”, απρ. Ενεστώτα που χρωματίζονται ιστορικά από το “non destiti”), δηλώνει το Σύγχρονο στο παρελθόν. Λειτουργεί ως αντικείμενο στα “sentire, dicere, facere”.

5 ) “ut pugnare cuperent” : Δευτ. επιρρ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το συνδ. “ut”, γιατί είναι καταφατική. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το αποτέλεσμα θεωρείται υποκειμενική κατάσταση στη Λατινική γλώσσα, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“cuperent”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“invaserat”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. ( Συγχρονισμός Κύριας – Δευτερεύουσας) το παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του αποτελέσματος στο “invaserat”. (Ενδεικτικό στοιχείο στην κ. προτ. για το ότι ακολουθεί Συμπ. πρόταση, είναι η ύπαρξη δεικτική αντωνυμίας “tantus”).

6 )    “etsi … miserius” : Δευτ. επιρρ ΕΝΑΝΤΙΩΜΑΤΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον εναντ. συνδ. “etsi”. Εκφέρεται με Οριστική (“clamabam”), γιατί εκφράζει μία πραγματική κατάσταση. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. της εναντίωσης στην προηγούμενη πρόταση.

7 )  “ut necessitate esse cogantur”

8 )   “ut non solum ea fiant”

9 )   “ut victor obsequatur iis”

Ομοίως με 1.

10 )   “etiamsi natura tales non sint” : Δευτ. επιρρ. ΠΑΡΑΧΩΡΗΤΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το συνδ. “etiamsi”. Εκφέρεται με Υποτακτική, καθώς εκφράζει μία υποθετική κατάσταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα  (“non sint”), γιατί καθώς εξαρτάται από  Α. Χ. (“reddit”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α. Χ. (Συγχρονισμός ΚΥΡΙΑΣ – ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ), το παρόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. εναντίωσης στο “cogantur”.

11 )   “quae velit victor”

12 )   “quorum auxilio victoria parta sit”.

Πρόκειται για ονοματικές Αναφορικές προτάσεις, που εκφέρονται με Υποτακτική, λόγω έλξης από την προηγούμενη, κάθε φορά, δευτ. συμπερ. πρόταση. Είναι προσδ/κες, η 11 στο “ea”, η 12 στο “iis”.

Κεφάλαιο 38

1 )   “dum … petit filiae sororis” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το χρον. συνδ. “dum”. Εκφέρεται με Οριστική, καθώς δηλώνει μόνο το χρόνο, και συγκεκριμένα με Οριστική Ενεστώτα (“petit”), που ισοδυναμεί και μεταφράζεται ως Παρατατικός (λατ/σμο του “dum”), γιατί δηλώνει το ΣΥΓΧΡΟΝΟ και συγκεκριμένα τη Συνεχιζόμενη πράξη. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “fecit”.

2 )   “dum … audiretur” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το χρον. συνδ. “dum”. Εκφέρεται με Υποτακτική (“audiretur”), καθώς η πράξη περιγράφεται ως ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ – ΕΠΙΔΙΩΞΗ και δηλώνει το ΥΣΤΕΡΟΧΡΟΝΟ. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του ΧΡΟΝΟΥ στο “expetabatque”.

3 )   “ut … cederet” : Δευτ. ουσιαστική ΒΟΥΛΗΤΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το “ut”, γιατί είναι καταφατική. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το περιεχόμενο της είναι απλώς επιθυμητό, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“cederet”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“rogavit”), δηλώνει σύμφωνα με την ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ στην Α. Χ. (Συγχρονισμός ΚΥΡΙΑΣ – ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ), το παρελθόν. Λειτουργεί ως αντικείμενο έμμεσο στο “rogavit”.

4 )   “quam Metellus multum amavit” : Δευτ. ονοματική Αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντων. “quam”. Εκφέρεται με Οριστική, γιατί δηλώνει μία πραγματική κατάσταση. Λειτουργεί προσδιοριστικά στο “caecilia”.

5 )   “dum vixit” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το χρον. συνδ. “dum”. Εκφέρεται με Οριστική (“vixit”), καθώς δηλώνει καθαρά το χρόνο και συγκεκριμένα το ΣΥΓΧΡΟΝΟ και ειδικότερα την ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ. Λειτουργεί ως επιρρ. του χρόνου στο “amavit”.

Κεφάλαιο 40

1 )   “ut … iudicaretur” : Δευτ. επιρρ. ΤΕΛΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το “ut” γιατί είναι καταφατική. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί ο σκοπός θεωρείται υποκειμενική κατάσταση στη Λατιν. γλώσσα, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“iudicaretur”), γιατί καθώς εξαρτάται από I. X. (“coegerat”), δηλώνει σύμφωνα με την ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ στην Α. Χ. (ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΚΥΡΙΑΣ – ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ), το παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ του ΣΚΟΠΟΥ στο “coegerat”.

2 )    “cum … instaret” : Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον ιστορ. – διηγημ. συνδ. “cum” και εκφέρεται με Υποτακτική, καθώς δηλώνει σχέση αιτίου – αιτιατού με την προτ., και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“instaret”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι. Χ. (“dixit”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το Σύγχρονο στο παρελθόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “dixit”.

3 )   “Licet … militum”

4 )   “licet … miniteris”

Δευτ. επιρρηματικές ΠΑΡΑΧΩΡΗΤΙΚΕΣ προτάσεις. Εισάγονται με το συνδ. “licet”. Εκφέρονται με Υποτακτική, καθώς εκφράζουν μία υποκειμενική κατάσταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“ostendas”, “miniteris”), γιατί καθώς εξαρτώνται από Α. Χ. (“iudicabo”), δηλώνουν σύμφωνα με την Α. Χ. το σύγχρονο στο παρόν. Λειτουργούν ως επιρρ. προσδ. της εναντίωσης στο “iudicabo”.

5 )    “etsi … sum” : Δευτ. επιρρ. ΕΝΑΝΤΙΩΜΑΤΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον εναντ. συνδ. “etsi”. Εκφέρεται με Οριστική, καθώς εκφράζει μία πραγματική κατάσταση. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. της εναντίωσης στο “meminero”.

Κεφάλαιο 41

1 )   “qui … dicuntur” : Δευτ. ονοματική αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντων. “qui”. Εκφέρεται με Οριστική, καθώς εκφράζει μία πραγματική κατάσταση. Λειτουργεί ως προσδιορισμός στο “Sicanorum aut Pelasgorum”.

2 )   “proinde quasi … loquaris” : Δευτ. επιρρ. υποθετική παραβολική πρόταση. Εισάγεται με “proinde quosi”. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί η σύγκριση αφορά μία υποθετική κατάσταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“loquaris”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α. Χ. (“uteris”), δηλώνει σύμφωνα με την ακολουθία χρόνων, το Σύγχρονο στο παρόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. σύγκρισης στο “uteris”.

3 )   “quod … vis” : Δευτ. επιρρ. ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολ. συνδ. “quod”. Εκφέρεται με Οριστική (“vis”), γιατί δηλώνει αντικειμενική αιτιολογία. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. της αιτίας στο “uteris”.

4 )   “quae dicas” : Δευτ. ουσιαστική ΠΛΑΓΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με την ερωτ. αντων. “quae”, καθώς είναι μερικής αγνοίας. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί θεωρείται ότι η εξάρτηση προσδίδει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα, γιατί καθώς εξαρτάται από Α. Χ. (“vis”), δηλώνει σύμφωνα με την Α. Χ. το σύγχρονο στο παρόν. Λειτουργεί ως αντικείμενο στο “sure” και “intellegere”.

5 )    “ut consequaris” : Δευτ. επιρρ. ΤΕΛΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με το “ut”, γιατί είναι καταφατική. Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί ο σκοπός θεωρείται υποκειμενική κατάσταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“consequaris”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α. Χ. (“taces”), δηλώνει σύμφωνα με την ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ στην Α. Χ. (ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΚΥΡΙΑΣ – ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ) το παρόν. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του σκοπού στο “taces”.

6 )    “quod vis”: Δευτ. ονοματική Αναφορική πρόταση. Εισάγεται με την αναφ. αντων. “quod”. Εκφέρεται με Οριστική, γιατί δηλώνει μία πραγματική κατάσταση^. λειτουργεί ως Αντικείμενο στο “consequaris”.

7)      “quod…sit” :  Δευτ. επιρρ. ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ πρόταση. Εισάγεται με τον αιτ. συνδ. “quod”.  Εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί εκφράζει υποκειμενική – υποθετική αιτιολογία, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“sit”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ. (“dicis”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το Σύγχρονο στο παρόν^. Λειτουργεί ως επιρρ. προσδιορισμός της αιτίας στο “placere”

8)      “ut viri antiqui (ενν: vivebant)”

9)      “ut viri aetatis nostrae (ενν: loquuntur)”

Δευτ. επιρρ. ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΕΣ προτάσεις. Εισάγονται με το “ut”^. εκφέρονται με Οριστική, καθώς εκφράζουν σύγκριση ανάμεσα σε αντικειμενικές καταστάσεις^. λειτουργούν ως επιρρ. της σύγκρισης στο “vive” και στο “loquere” αντίστοιχα

10)  “tamquam” scopulum” g “tamquam scopulus sit”: Δευτ. επιρρ. ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ. Εισάγεται με το συνδ. “tamquam”. Εκφέρεται με Υποτακτική, επειδή η σύγκριση αφορά μια υποθετική κατάσταση και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“sit”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ. (“fugias”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το Σύγχρονο στο παρόν^.  λειτουργεί ως επιρρ. σύγκρισης στο “fugias”

Κεφάλαιο 42

1)“qui aut ea non videant”

2)“aut ea dissimulent”:  Δευτ. αναφορικές – Συμπ/κές προτάσεις. Εισάγονται με την αναφ. αντ. “qui”^. (στη 2 εννοείται η αντωνυμία)^. εκφέρονται με Υποτακτική (όπως οι συμπερ. προτάσεις) καθώς το αποτέλεσμα θεωρείται υποκειμενική κατάσταση στη λατινική γλώσσα, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“non videant”, “dissimulent”), γιατί καθώς εξαρτώνται από Α.Χ. (“sunt”), δηλώνουν σύμφωνα με τη Ιδιομορφία στην Α.Χ. (ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΚΥΡΙΑΣ – ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ) το παρόν – μέλλον^.  Λειτουργούν προσδιοριστικά στο “nonnulli” και ως επιρρ. προσδ. του αποτελέσματος στο “sunt”

3)      “quae imminent”

4)“quae vident” :  Δευτ. ονοματικές Αναφορικές προτάσεις^. εισάγονται με την αναφορ. αντων. “quae”. Εκφέρονται  με Οριστική, καθώς δηλώνουν  μία αντικειμενική κατάσταση ^. λειτουργούν ως προσδιορισμός στο “ea”

5)“si in hunc animadvertissem” :  Δευτ. υποθετική πρόταση που με απόδοση: “…dicerent”, σχηματίζει ανεξάρτητο Υποθ. λόγο του Αντίθετου προς την πραγματικότητα, με την υπόθεση να αναφέρεται στο παρελθόν και την απόδοση να αναφέρεται στο παρόν.

6)“si…pervenerit” : Δευτ. επιρρ. Υποθετική πρόταση που έχει απόδοση “ neminem tam stultum fore, neminem tam improbum [fore] “.Καθώς ο υποθ. λόγος βρίσκεται στον πλάγιο λόγο, είναι δηλ εξαρτημένος Υποθετικός λόγος, στον Ευθύ λόγο, γίνεται ως εξής : Υποθ = si… pervenerit (Ορ. Σ.Μ ), Αποδόσεις : α) Nemo tam stultus erit β) Nemo tam improbus [erit] και δηλώνει την ΑΝΟΙΧΤΗ ΥΠΟΘΕΣΗ για το ΜΕΛΛΟΝ.

7)“qui non videat…factom “

8)“ qui non fateatur “ : Δευτ. επιρρ. ΑΝΑΦΟΡΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΕΣ προτάσεις˙  εισάγονται με την αναφ. αντων. “qui” ˙ εκφέρονται με ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ ( όπως οι Συμπερασματικές προτάσεις ) καθώς το αποτέλεσμα θεωρείται υποκειμενική κατάσταση και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“non videat” , “non fateatur”), γιατί καθώς εξαρτώνται από Α.Χ (“intellego”), δηλώνουν σύμφωνα με την ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ στην Α.Χ  ( ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΚΥΡΙΑΣ- ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ ) το παρόν- μέλλον ˙ λειτουργούν προσδιοριστικά στο “ neminem” και ως επιρρ. προσδιορισμός του αποτελέσματος.

Κεφάλαιο 43

1)      “ut primum… viderem” : Δευτ. επιρρηματική ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΗ πρόταση ˙ εισάγεται με το συμπ. Συνδ. “ut” ,γιατί είναι καταφατική˙ εκφέρεται με Υποτακτική γιατί το αποτέλεσμα θεωρείται υποκειμενική κατάσταση και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού ( “viderem” ), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. ( “ traxit” ), δηλώνει σύμφωνα με την ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ στην Α.Χ (ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΚΥΡΙΑΣ- ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ ) το παρελθόν ˙ λειτουργεί ως επιρρ. προσδιορισμός του αποτελέσματος στο “traxit”.

2)      “quae te genuit”

3)      “atque aluit”: Δευτ. ονοματικές ΑΝΑΦΟΡΙΚΕΣ προτάσεις ˙ εκφέρονται με Οριστική, καθώς δηλώνουν μια πραγματική κατάσταση και λειτουργούν προσδιοριστικά στο “terram” .

4)      “Quamvis infesto et minaci animo perveneras” : Δευτ. Επιρρηματική ΠΑΡΑΧΩΡΗΤΙΚΗ πρόταση ˙ εισάγεται με το σύνδ. “ Quamvis” ˙ εκφέρεται με Οριστική ( “perveneras” ), καθώς εκφράζει μία πραγματική κατάσταση˙ λειτουργεί ως επιρρ. προσδιορ. της εναντίωσης.

5)      “Cum in conspectus Roma fuit” : Δευτ. Επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση˙ εισάγεται με τον χρονικό συνδ. “cum” και εκφέρεται με Οριστική, γιατί δηλώνει καθαρά το χρόνο˙ λειτουργεί ως επιρρημ. Προσδιορισμός του χρόνου.

6)      “ego nisi peperissem” : Δευτ. ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ πρόταση, που με απόδοση : “Roma non oppugnaretur”, σχηματίζει Υποθ. λόγο του ΑΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΟΥ, με την υπόθεση να αναφέρεται στο παρελθόν και την απόδοση να αναφέρεται στο παρόν.

7)      “nisi filium haberem” : Δευτ. Υποθ. Πρόταση, που με απόδοση “libera…mortua essem”, σχηματίζει Υποθ. λόγο του Αντίθετου προς την πραγματικότητα, με την Υπόθεση να αναφέρεται στο παρόν και την απόδοση να αναφέρεται στο παρελθόν ( Σημείωση: Ορισμένοι διατείνονται ότι η απόδοση είναι : “essem”  και αναφέρεται στο παρόν.

    

8)      “si pergis” : Δευτ. υποθετική πρόταση, που με απόδοση “…manet”, σχηματίζει Υποθ. λόγο της Ανοιχτής Υποθεσης για το παρόν.

Κεφάλαιο 44

1)      “in qua…potest” : Δευτ. ονοματική ΑΝΑΦΟΡΙΚΗ  πρόταση˙ εισάγεται με την αναφ. αντ. “qua” (που λειτουργεί με την πρόθεση in) ˙ εκφέρεται με Οριστική (“potest”), καθώς δηλώνει μια πραγματική κατάσταση˙ λειτουργεί ως προσδιορισμός στο “vita”

2)      “qui posit diligere eum aut eum” : Δευτ. Ουσιαστική Πλάγια Ερωτηματική πρόταση˙ εισάγεται με την ερωτ. Αντων. “quis” καθώς είναι μερικής αγνοίας ˙ εκφέρεται με Υποτακτική, καθώς θεωρείται ότι η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“posit”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ. (“Nescio”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το Σύγχρονο στο παρόν-μέλλον˙ λειτουργεί ως αντικείμενο στο “Nescio”.

3)      “quem metuat”

4)      “a quo…putet”: Δευτ. ονοματικές Αναφορικές προτάσεις˙ εκφέρονται με Υποτακτική, καθώς λειτουργεί μέσα στον πλάγιο λόγο, και συγκεκριμένα με Υποτ. Ενεστ. γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ, δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το ΣΥΓΧΡΟΝΟ στο παρόν˙ λειτουργούν προσδιοριστικά στο “eum”.

5)      “Quodsi forte ceciderunt” : Δευτ. ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ πρόταση που με απόδοση “tum intellegitur”, σχηματίζει υποθ. λόγο της Ανοιχτής Υπόθεσης για το παρόν.

6)      “quam fuerint inopes amicorum”: Δευτ. Ουσιαστική Πλάγια Ερωτηματική πρόταση˙ εισάγεται με το ερωτ. Επιρρ. “quam” γιατί είναι μερικής αγνοίας ˙ εκφέρεται με Υποτακτική, καθλως θεωρείται ότι η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης και συγκεκριμένα με Υποτακτική Περακειμένου (“fuerint”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ. (“intellegitur”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το προτερόχρονο στο παρόν-μέλλον˙ λειτουργεί ως υποκείμενο στο “intellegitur”.

7)      “quod…exulantem”: Δευτ. ονοματική ΑΝΑΦΟΡΙΚΗ πρόταση˙ εισάγεται με την αναφ. αντ. “quod” ˙ εκφέρεται με Οριστική, καθώς δηλώνει μία πραγματική κατάσταση˙ λειτουργεί ως Υποκείμενο στο “est”.

8)      “quos…habuissem”

9)      “quos infidos” : Δευτ. ουσιαστικές Πλάγιες Ερωτηματικές προτάσεις˙ εισάγονται με την αναφ. αντων. “quos”, καθώς είναι μερικής αγνοίας˙ εκφέρονται με Υποτακτική, γιατί η εξάρτηση θεωρείται ότι δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Υπερσυντέλικου (“habuissem”, στην (9) εννοείται το ίδιο ρήμα), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“intellexi”), δηλώνουν σύμφωνα με την Α.Χ. το προτερόχρονο στο παρελθόν˙ λειτουργούν ως Αντικείμενο στο “intellexi”.

10)  “cum…pοteram”: Δευτ. επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση˙ εισάγεται με το χρον. Συνδ. “cum” ˙ εκφέρεται με Οριστική, καθώς δηλώνει καθαρά το χρόνο˙ λειτουργεί ως επιρρ. προσδιορισμός του χρόνου στο “intellexi”.

Κεφάλαιο 45

1)      “quae apud Ciceronem gerantur”

2)      “quantoque in periculo res sit”: Δευτ. Ουσιαστικές ΠΛΑΓΙΕΣ Ερωτηματικές προτάσεις ˙ εισάγονται με τις αναφ. αντων. “quae” και “quanto”, καθώς είναι μερικής αγνοίας ˙ εκφέρονται με Υποτακτική, καθώς θεωρείται ότι η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης και συγκεκριμένα με Υποτακτική Εναστώτα (“gerantur”, “sit”), γιατί καθώς εξαρτώνται από Α.Χ. (“cognoscit”), δηλώνουν σύμφωνα με την Α.Χ. το Σύγχρονο στο παρελθόν˙ λειτουργούν ως αντικείμενο στο “cognoscit”.

3)      “ut ad Ciceronem deferat”: Δευτ. Ουσιαστική Βουλητική πρόταση˙ εισάγεται με το “ut”, γιατι είναι καταφατική˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το περιεχόμενό της είναι απλώς επιθυμητό, και συγκεκριμένα με Υποτ. Ενεστώτα (“deferat”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ  (“persuadet”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στη Α.Χ. (Συγχρονισμός ΚΥΡΙΑΣ- ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ) το παρον˙ λειτουργεί ως αντικείμενο στο “persuadet”.

4)      “ne…cognoscantur”: Δευτ. ουσιαστική Βουλητική πρόταση˙ εισάγεται με το “ne” γιατί είναι αρνητική˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το περιεχόμενό της είναι απλώς επιθυμητό, και συγκεκριμένα με Υποτ. Ενεστώτα (“non cognoscantur”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ. (“Curat et providet”), δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α.Χ. ( Συγχρονισμός Κύριας και δευτερευουσας) το παρόν- μέλλον˙ λειτουργεί ως Αντικείμενο στο “Curat et providet”.

5)      “ut epistulam ad amentum adligat”

6)      “et intra castra abiciat”: ομοίως με (2) ˙ λειτουργούν ως έμμεσο αντικείμενο στο “monet”.

       7) “si adire nοn possit”: Δευτ. Επιρρ. Υποθετική πρόταση,που έχει αποδόσεις τις προτάσεις (5) και (6) και σχηματίζει εξαρτημένο υποθετικό λόγο˙ στον ευθύ λόγο, γίνεται ως εξής: Υποθεση = si adire non potes,  Απόδοση : α) Epistulam ad amentum adliga   β) Intra castra abice, και δηλώνει την Ανοιχτή Υπόθεση για το παρόν.

        8) “ut tragulam mitteret” : Ομοίως με (3), αλλά δηλώνει το παρελθόν και λειτουργεί     ως αντικείμενο στο “constituit”.

9)      “ut salutem sperent” : Ομοίως με (3) ˙ λειτουργεί ως αντικείμενο έμμεσο στο “adhortatur”.

Κεφάλαιο 46

1)      “ut…anteponamus”: Δευτ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ Συμπερασματική πρόταση˙ εισάγεται με το “ut” γιατί είναι καταφατική˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το αποτέλεσμα θεωρείται μια υποκειμενική κατάσταση και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“anteponamus”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ. (Συγχρονισμός ΚΥΡΙΑΣ- ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ) το ΠΑΡΟΝ˙ λειτουργεί ως Υποκείμενο στο “consequitur”.

2)      “ut enim…anteponunt” : Δευτ. επιρρηματική ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΗ πρόταση˙ εισάγεται με το “ut”˙ εκφέρεται με Οριστική, γιατί δηλώνει σύγκριση προς μια πραγματική κατάσταση˙ λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του ΤΡΟΠΟΥ στο “consulit”.

  3)”ut laudandus sit” : Δευτ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ Συμπερασματική πρόταση˙ εισάγεται με το “ut” , γιατί είναι καταφατική˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το αποτέλεσμα θεωρείται μια υποκειμενική κατάσταση και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“laudandus sit”) , γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ. ( “fit”) , δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α.Χ. (Συγχρονισμός ΚΥΡΙΑΣ-ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ) το παρόν˙ λειτουργεί ως Υποκείμενο στο “fit”.

 4)“qui…cadat” : Δευτ. αναφορική πρόταση˙ εισάγεται με την αναφ. αντ. “qui” ˙ εκφέρεται με Υποτακτική λόγω έλξης από την Υποτακτική της προηγούμενης συμπ. Πρότασης, και συγκεκριμένα με υποτακτική Ενεστώτα (“cadat”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ. (“fit”) , δηλώνει σύμφωνα με την Ακολ. χρόνων το Συγχρονο στο παρόν-μέλλον˙ λειτουργεί ως Υποκείμενο στο “laudandus sit”.

5)“ quod decet…ipsos”: Δευτ. επιρρ. ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ πρόταση˙ εισάγεται με τον αιτ. συνδ. “quod” ˙ εκφέρεται με Οριστική (“decet”), γιατί δηλώνει αντικειμενική αιτιολογία˙ λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. της αιτίας  στο “fit”.

Κεφάλαιο 47

1)“quos…solebat”: Δευτ ονομ. αναφορική πρόταση˙ εισάγεται με την αναφ. αντ. “quos” ˙ εκφέρεται με Οριστική, γιατί δηλώνει μία πραγματική κατάσταση˙ λειτουργεί ως ονοματικός προσδιορισμός στο “canos”.

2) “quominus id faceret”:Δευτ. ουσιαστική πρόταση του “quominus” ˙ εισάγεται με         το”quominus”, καθώς εξαρτάται από καταφατικό ρήμα˙ εκφέρεται με υποτακτική, γιατί το περιεχόμενό της  εκφράζει   την πρόθεση του υποκειμένου του ρ. της κύριας πρότασης και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“ faceret”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“voluit … deterrere”), δηλώνει σύμφωνα με την ιδιομορφία στην Α.Χ. (Συγχρονισμός κύριας – Δευτερεύουσας ) το παρελθόν. Λειτουργεί ως αντικείμενο στο “deterrere”.

3)“Etsi… canos”:  Δευτ. επιρρ. εναντιωματική πρόταση ˙ εισάγεται με τον εναντ. Συνδ. “etsi” ˙ εκφέρεται με Οριστική (“deprehendit”), γιατί εκφράζει μια πραγματική κατάσταση˙ λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. της εναντίωσης στο “dissimulavit”.

4)“donec induxit mentionem aetatis”:Δευτ. Επιρρ. ΧΡΟΝΙΚΗ πρόταση˙ εισάγεται με το χρον. Συνδ. “donec” ˙ εκφέρεται με Οριστική (“induxit”), καθώς δηλώνει καθαρά το χρόνο και δηλώνει το ΥΣΤΕΡΟΧΡΟΝΟ˙ λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “extraxit”.

5)“utrum…an calva”: Δευτ. πυσιαστική ΠΛΑΓΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΗ πρόταση˙ εισάγεται με το “utrum…an”, γιατί είναι ολικής αγνοίας, διμελής˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί θεωρείται ότι η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της πρότασης και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“mallet”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“interrogavit”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το Σύγχρονο στο παρόν-μέλλον˙ λειτουργεί ως έμμεσο αντικείμενο στο “interrogavit”.

6)“Cum illa respondisset”: Δευτ. επιρρ. Χρονική πρόταση˙ εισάγεται με τον ιστορ. διηγηματικό σύνδ “cum”˙ εκφέρεται με Υποτακτική, καθώς εκφράζει σχέση αιτίου-αιτιατού με την Κ. πρότ. και συγκεκριμένα με Υποτακτική Υπερσυντελίκου (“respondisset”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“obiecit”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το προτερόχρονο στο παρελθόν˙ λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο ρήμα εξάρτησης.

7)“quin calva esse nolis”: Δευτ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ πρόταση του “quin” ˙ εισάγεται με το “quin”, γιατί η εξάρτησή της συνοδεύεται από άρνηση (“non dubito”)˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το περιεχόμενό της εκφράζει την πρόθεση του υποκειμένου του ρήματος της Κ. πρότασης και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“nolis”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ. (“non dubito”).δηλώνει σύμφωνα με την Ιδιομορφία στην Α.Χ. (Συγχρονισμός ΚΥΡΙΑΣ-ΔΕΥΤΕΡΕΎΟΥΣΑΣ) το παρόν-μέλλον˙ λειτουργεί ως ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ στο “non dubito”.

8)“ne…faciant”: Δευτ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΝΔΟΙΑΣΤΙΚΗ πρόταση˙ εισάγεται με το “ne” γιατί δηλώνει φόβο μήπως γίνει κάτι˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το περιεχόμενό της αφοπά κάτι το ενδεχόμενο- πιθανο, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Ενεστώτα (“faciant”), γιατί καθώς εξαρτάται από Α.Χ. (Σύγχρονισμός ΚΥΡΙΑΣ-ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ) το παρόν-μέλλον˙ λειτουργεί ως Αντικείμενο στο “non times”.

 Κεφάλαιο 48

1)      “quae…essent”: Δευτ. ουσιαστική Αναφορική πρόταση˙ εισάγεται με την αναφ. αντων. “quae” ˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί βρίσκεται στον Πλάγιο λόγο, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“essent”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“persuasit…docere”) , δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το Σύγχρονο στο παρελθόν˙ λειτουργεί ως αντικείμενο στο “docere”.

   

2)      “ Si…videbatur”: Δευτ. επιρρ. Υποθετική πρόταση, που με απόδοση: “…praedicabat”, σχηματίζει υποθ. λόγο της Ανοιχτής Υπόθεσης (για το παρελθόν).

3)      “quod…esset”: Δευτ. ονοματική Αναφορική πρόταση˙ εισάγεται με την αναφ. αντ. “quod” ˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί βρίσκεται στον Πλάγιο λόγο, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“imperandum esset”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“praedicabat”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το σύγχρονο στο παρελθόν˙ λειτουργεί ως ονοματικός προσδιορισμός στο “quid”.

4)      “Cum…nuntiavisset…” : Ομοίως με την (6) του [47] .

5)      “ut…emitteret”: Δευτ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ Βουλητική πρόταση˙ εισάγεται με το “ut”, γιατί είναι καταφατική˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί το περιεχόμενό της θεωρείται απλώς επιθυμητό, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Παρατατικού (“emitteret”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“praecepit”), δηλώνει σύμφωνα με την ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ στην Α.Χ. (ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΚΥΡΙΑΣ-ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ) το παρελθόν˙ λειτουργεί ως αντικείμενο στο “praecepit”.

6)      “ in quo…futurus esset”: Ομοίως με (3), αλά με Υποτ. Παρατατικού της ΕΠΣ (“futurus esset”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το ΥΣΤΕΡΟΧΡΟΝΟ  στο παρελθόν, αφού έχει Ι.Ε. (“proecepit”)˙ λειτουργεί ως ονομ. προσδ. στο “eum locum”.

7)      “quae perisset”:Ομοίως με (3), αλλά δηλώνει το προτερόχρονο στο παρελθόν και λειτουργεί ως ονομ. προσδ. στο “cervam”.

8)      “ Cum…introrupisset” : Ομοίως με (4).

Κεφάλαιο 49

  

1)      “Cum…cognovisset”: Δευτ. επιρρ. χρονική πρόταση˙ εισάγεται με τον ιστορ. – διηγ. Σύνδ. “cum” και εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί δηλώνει σχέση αιτίου-αιτιατού με την Κ. πρόταση, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Υπερσυντελίκου (“cognovisset”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“poposcit”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το προτερόχρονο στο περαλθόν˙ λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο “poposcit”.

2)      “ quod…officium” : Δευτ. επιρρ. ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ πρόταση˙ εισάγεται με τον αιτιολ. Σύνδ. “quod” ˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί δηλώνει υποκειμενική- υποθετική αιτιολογία, και συγκεκριμένα με Υποτακτική Υπερσθντελίκου (“praeripuisset”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“venit”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το Προτερόχρονο στο παρελθόν˙ λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. της αιτίας στο “venit”.

3)      “quam…essem interemptura”: Δευτ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΛΑΓΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΗ πρόταση˙ εισάγεται με το “quam” γιατί είναι μερικής αγνοίας˙ εκφέρεται με Υποτακτική, γιατί θεωρείται ότι η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο τηςπρότασης, και συγκεκτιμένα με Υποτακτική Παρατατικού της ΕΠΣ (“essem interemptura”), γιατί καθώς εξαρτάται από Ι.Χ. (“experiti…volui”), δηλώνει σύμφωνα με την Α.Χ. το ΥΣΤΕΡΟΧΡΟΝΟ στο παρελθόν˙ λειτουργεί ως αντικείμενο στο “experiri”.

4)      “ si…cessisset”: Δευτ. επιρρ. ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ πρόταση, που έχει ως απόδοση την (3) και σχηματίζει εξαρτημένο Υποθετικό λόγο. Στον Ευθύ λόγο ο υποθετικό λόγος, θα γίνει ως εξής:  Υποθ.: Si…cesserit (Ορ.Σ.Μ.) και  Απόδ.: Quam…interimam? (Ορ. Μέλλ. )  και δηλώνει την Ανοιχτή Υπόθεση, στο μέλλον.